Afgelopen week konden jullie de recensie van ‘Het vuur van Louise’ en ‘de wereld van Wollebrandt’ lezen. Deze week zijn ‘de tranen van Saar’ en ‘de honger van Max’ aan de de beurt!
Voor diegene die de recensie van vorige week gemist hebben, deze kun je hier lezen! Tasja en ik lazen ieder twee boeken van deze vierdelige serie. Vandaag deel ik mijn mening over bovengenoemde delen.
[book-info]Geen dikke pil
Ik heb dit boek redelijk snel uitgelezen. Het telt 128 pagina’s in ePub formaat, dus je bent er zo doorheen. Dit vind ik een goede keuze, want het is natuurlijk een jeugdboek en dan moet het geen dikke pil zijn. De tekst is begrijpelijk en ik ben niet echt moeilijke woorden tegengekomen. Wellicht een enkele keer. Maar dat vond ik niet heel storend. Een 11-jarige zou er meer moeite mee kunnen hebben.
Puberaal gedrag
We leren Max kennen als een jongen met een eetprobleem, wiens ouders hem liever kwijt als rijk zijn. Hij is vooral bezig met eten, roken en zijn gevoelens voor Louise. Dit komt ook duidelijk naar voren in het boek. Daarnaast focust hij zich enorm op het lichaam van de meisjes op school en zijn gedachten daarover vond ik misschien iets te ver gaan voor een jeugdserie voor kinderen vanaf 11 jaar. Maar dat is mijn persoonlijke mening.
Stroomversnelling
In het begin van het boek komt alles rustig op gang. Je leert Max kennen en leert gaandeweg met welke problemen hij te maken krijgt. En dan wordt ineens alles afgeraffeld. Het gaat enorm snel en het schooljaar is voorbij, voordat je in de gaten hebt dat het überhaupt begonnen is. Dat vond ik wel jammer. Sommige punten hadden wel wat meer diepgang mogen krijgen.
Toch een leuk verhaal
Al met al vond ik het toch een leuk verhaal om te lezen en ik heb er geen moeite mee gehad om er doorheen te komen. Het boek maakte me zelfs nieuwsgierig naar de andere drie delen. Want wat waren de beweegredenen van Louise om Max zo te behandelen? Voelt ze echt niks voor hem? Daarnaast vind ik dat je erg weinig te weten komt over Saar en Wollebrandt, dus dat vraagt naar meer!
[book-info number=”1″]Wederom geen dikke pil
Wat ik goed vind, maar hier geldt hetzelfde als bij het verhaal van Max. Het zou meer diepgang mogen hebben. Er zijn zoveel dingen die onverklaarbaar zijn, doordat alles afgeraffeld wordt. Je blijft met enorm veel vragen zitten.
Het eetprobleem
Wat mij stoorde was het feit dat Saar voorheen in een kliniek voor eetstoornissen zat en hieruit gehaald is om naar Mortimer Mansion te gaan. Waarom? Dat rijmt toch niet. Hier krijgt ze geen professionele hulp en het lijkt alleen maar slechter te gaan. Erg vreemd als je het mij vraagt. Niemand kijkt om naar haar eetprobleem, dus het gaat van kwaad tot erger.
Op magische wijze is Saar een ander mens
Doordat het verhaal zo afgeraffeld wordt, heb je er geen idee van hoe Saar haar problemen uiteindelijk oplost, maar ze lijken wel ineens opgelost. Ze eet dingen wat ze normaal nooit zou doen, ze lijkt vrolijker en spontaner en praat zelfs even met Max, terwijl ze een hekel aan hem heeft. Zo, uit het niets. Paf, boem! Dat vind ik erg jammer aan deze boekjes.
Conclusie
Ik vind het een erg leuke serie om te lezen. Ik heb zelfs ‘het vuur van Louise‘ al gelezen en ben ook benieuwd naar ‘het leven van Wollebrandt’. Wel mis ik een aantal punten, maar aangezien het een jeugdboekenserie is, vind ik dat geen heel groot nadeel. Ik raad de boeken dus zeker wel aan voor kinderen vanaf 11 jaar die een lekkere luchtige serie willen lezen!
Liefs,
Simone
